Steamboat Kostrena
Naziv
Steamboat Kostrena
Kategorija
07 Vessels
Klasifikacija prema RKD
Science and engineering
Vrsta baštine
Immovable cultural heritage
Web izvori - opis
P/b »KOSTRENA«, JLFQ, jednovijčani prekooceanski trgovački parobrod, izgrađen je u brodogradilištu Yoker u Glasgowu godine 1902., navoz Napier & Miller.
Godine 1911. upravu broda preuzima Eduard Pajkurić, također Kostrenjan. Godine 1912. za vrijeme zapovjedništva kapetana Josipa Medanića spašena je posada francuskog parobroda »Gaulois«, a kapetan Medanić dobio je visoko francusko odlikovanje.
Početkom Prvog svjetskog rata parobrod »KOSTRENA« koji je plovio pod austro-ugarskom zastavom, da bi izbjegao zarobljavanje od strane zapadnih saveznika, sklonio se u neutralnu luku Vigo u Španjolskoj gdje je ostao do kraja rata.
Godine 1920., nakon talijanske okupacije Rijeke, brod konfisciraju talijanske vlasti i predaju ga na upravljanje brodaru SA di Armamento iz Trsta, ne mijenjajući ime. Nakon sređivanja stanja u trgovačkoj mornarici nove države, Kraljevine SHS, Društvo Edvarda Pajkurića uspijeva vratiti brod u svoje vlasništvo.
Godine 1924. parobrod ulazi u sastav novoosnovanog Brodarskog akcionarskog društva Oceanija sa sjedištem na Sušaku, a čiji su suvlasnici dionica bili i Kostrenjani. Parobrod »KOSTRENA« je tada plovio na novouspostavljenoj liniji s polazištem iz Sušaka za zapadni Mediteran, Kanarske otoke i sjevernu Europu.
Godine 1941. britansko Ministarstvo ratnog transporta uzima parobrod u goli zakup, mijenja ime u »RADFIELD«, a upisuje London kao luku upisa. Tijekom Drugog svjetskog rata brod plovi širom Atlantika i Indijskog oceana, nekad u konvojima, u kolovozu 1946. brod »RADFIELD« nalazio se u Durbanu.
U kolovozu 1947. britansko ministarstvo ratnog transporta predaje brod jugoslavenskoj Vladi koja ga nacionalizira i daje na upravljanje novoformiranoj Jugoslavenskoj linijskoj plovidbi iz Rijeke. Mijenja se ime broda u »TUZLA«, a luka upisa postaje Sušak.
Godine 1948. parobrod, zbog dotrajalosti, dobiva samo svjedodžbu za plovidbu u maloj obalnoj plovidbi te se predaje na upravljanje Jadranskoj slobodnoj plovidbi (Jadroslobodnoj) sa sjedištem na Sušaku, a čije se sjedište ubrzo seli u Split. Parobrod je tada pretežno prevozio ugljen i cement duž Jadranske obale.
U ožujku 1953. brod je kasiran u rezalištu Sv. Kajo u Solinu.
